Zadanie było wymagajcie…  ogromu, ale to ogromu, wysiłku intelektualnego i emocjonalnego. Pamiętam jeszcze,  kiedy nie było końca pandemii, i wydawało się, że po wielu już latach zmagań dzień w dzień z zagadnieniem, nigdy nie ujrzę wystaw tych ośrodków.

Przedzierałam się przez stosy kolejnych lektur, a przede mną wciąż było wiele do odkrycia, m.in. to, jaką metodę wybrać,  co konkretnie chcę powiedzieć, co wydobyć w tym ogromie dyskursów, kompleksów wiedzy i czy zdążę, powiedzieć wszytsko czego się nieustanie dowiadywałam. Po licznych lekturach, docieraniu do kolejnych informacji, wszczęłam jednocześnie procedury wyjazdowe na wyjazd studyjny do USHMM, do Shapell Center – co w czasie covid nie było w zasadzie możliwe, w końcu jednak otwarto granice.  Z biegiem czasu zaczęłam rozumieć te instytucje – i bycie instytucją publiczną, i instytucją państwową, federalną, muzeum narracyjnym, encyklopedycznym, postmodernistycznym, a może wciąż modernistycznym… w pewnym sensie…, mediatorem, stosującym narracje historyczne, a może pamięci.