Efekty badań
„Polityka pamięci w kontekście Holokaustu w Polsce i w USA w XXI wieku”
Wystawiennictwo jest głównym obszarem działania Muzeum Auschwitz-Birkenau, w przeciwieństwie do Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie. Oznacza to, że jest to muzeum encyklopedyczne, dążące do ideału jakim jest kompletna kolekcja. Obiekty są postrzegane jako źródła wiedzy. Zupełnie odmienna jest perspektywa Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie, którego narracja służy przede wszystkim agendzie politycznej. Waszyngtońskie muzeum jest pomnikiem Holokaustu na amerykańskiej ziemi z implikacjami za tym stojącymi. Chodzi o skupienie się na zarówno na „wyjątkowym” żydowskim, jak i „uniwersalnym” znaczeniu Holokaustu, dlatego pokazuje niebezpieczeństwa, takie jak skutki faszyzmu dla społeczeństwa demokratycznego, amerykańskich „praw konstytucyjnych” i zachodniej cywilizacji. Nie oznacza to, że polskie, encyklopedyczne muzeum nie służy także agendzie politycznej. Takie oto wnioski płyną z moich badań. Ale to tylko część wniosków…
Celem moich badań była odpowiedź na pytanie o to, czym różni się polski i amerykański sposób prowadzenia polityki pamięci w kontekście Holokaustu w XXI wieku w Polsce i w USA na przykładzie funkcjonowania takich instytucji, jak Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau (PMA-B) i Narodowe Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie (ang. United States Holocaust Memorial Museum – USHMM). Moja dysertacja oddaje to, co było u jej celu. Na ostatnich jej stronach, obrazuję rekonstruowane w pracy na podstawie licznych materiałów źródłowych, do których udało mi się dotrzeć w trakcie studiów doktoranckich, podobieństwa i różnice w politykach obu krajów w zakresie badanego tematu za pomocą modelu oddającego schemat praktyk społecznych, z pomocą których ukonstytuowane zostały takie, a nie inne miejsca upamiętnień w tych dwóch krajach oraz takie, a nie inne sposoby ich edukacji.
Termin wiedza-władza wypracowany przez myśliciela postsrukturalnego Michela Foucaulta uznałam za ważne odniesienie dla rozwiązania mojego problemu badawczego. Badacz ten, który zajmował się także i teorią dyskursu, stanął na stanowisku, że dyskursy nie są niewinnymi wyjaśnieniami świata, a są one jak podkreślał za Foucaultem, także i Gayatri Spivak, sposobem zdobywania świata, zwłaszcza zawłaszczania świata poprzez wiedzę. Z kolei, aspekty wiedzy, w ramach których angażujemy się w naszą próbę zrozumienia i opisania świata powstają w złożonych relacjach władzy, w których różni aktorzy i instytucje pracują nad ustaleniem dominującej interpretacji rzeczywistości..